Graubunden Marathon 2011: mijn eerste marathon

Kan eigenlijk heel kort zijn, ik heb het gehaald, voor het eerst een marathon gelopen en dan ook meteen een die bekend staat als een zeer zware marathon(+2682 m / - 402 m )

De weersvoorspelling was goed in tegenstelling tot de afgelopen dagen. Zo rond 10 graden bij de start en ‘s middags 10 graden in Lenserheide op 32 km. Begin bewolkt en af en toe zon. Perfect loopweer dus. Hadden besloten om in het ‘kort’ te beginnen. Avond daarvoor alles klaar gemaakt, Camelbag gevuld, eten voor onderweg en eten voor op de 32 kilometer om proviand bij te vullen en ook warmere kleding voor hoger op de berg.

Het begin van de wedstrijd dag was vroeg, want we wilde auto weer in Lenzerheide parkeren. Daarna met de postauto naar Chur en wandelend naar de start. Had besloten om te beginnen op mijn Asics Gel Kayano. Dan kon ik altijd nog in Lenzerheide overstappen op mijn Salomon CrossMax voor het ruigere deel. Toen we het station uitliepen, zagen we toevallig een oude bekende, Jan Donia uit Chur, daarmee heb ik vorig jaar ook veel opgelopen

Na de start was ik Herwin meteen kwijt, hij wilde namelijk een deel van start filmen en dan zou hij mij wel weer in halen. Zag hem pas in Lenzerheide. De eerste kilometers gaan door de prachtige oude stad van Chur en langs de Arosa baan, die daar gewoon over de wegloopt. Bij km 3 begon het serieuze klimwerk, devies van de dag was krachten verdelen. Hardlopen waar het kan en wandelen als het niet anders kan.  En ook blijven eten en drinken, pak wat je pakken kan bij de verzorgingsposten en anders  uit de rugzak/camelbag.

Na de eerste klim naar km 5 en de eerste verzorgingspost, gingen we echt het bos is en de singletrails op. Ontspannen lopen kletsen met een Nederlander, die de 20 Miles ging lopen. Tempo voelde voor mij goed, kon rustig blijven hardlopen.

Vlak voor Churwalden de volgende Nederlander ingehaald, die liep mee met wat mensen die zich aan het voorbereiden zijn voor de Trans Alpine Run, een tocht van 8 dagen over de alpen. Na Churwalden, op km 12 kregen we de eerste echt serieuze klim van 6 kilometer naar Foppa op 1800 meter. Vorig jaar vergde deze klim veel van mijn krachten, waardoor ik niet veel later krampverschijnselen kreeg. Niet dit jaar, door ook weer hardlopen en wandelen af te wisselen. Kwam aan het eind van klim nog 2 Nederlanders tegen die ook aan de Trans Aloine Run meegaan doen. Maar boven op Foppa bij de verzorgingspost kwam ik Jan weer eens tegen.

Samen zijn we gaan dalen richting Parpan, met een kleine sanitaire onderbreking. Benen hadden klim goed doorstaan. In Parpan stonden net als in Churwalden de familie en vrienden Jan en alle andere Nederlanders aan te moedigen, was leuk. Samen zijn we door het wonderschonen bos naar Valbella en samen rond de Heidsee gelopen. Bij het dalstation van de Rothorn baan onder de weg door en nog een pittige korte klim en toen waren we bij Lenzerheide. Zag de achterklep openstaan van de auto, dus Herwin was er al. Ik ben eerst de ronde door Lenzerheide gaan maken om daarna bij auto even te stoppen. Voelde mij eigenlijk erg goed, benen zo soepel als mogelijk kan zijn na 32 kilometer. Lichaam reageerde nog goed, geen moeite met eten. Ik besloot door te gaan voor de toppoging van Parpaner Rothon. Toen ik aan kwam bij de auto ging Herwin weer door.

Camelbag bijvullen en van kort naar lang overstappen. Langshirt onder e-office wedstrijd shirt, 3/4 compressie broek van Salomon aan en muts en handschoenen in de rugzak. Heb toen ook besloten om op mijn wegschoenen te blijven lopen, voeten voelde goed en dat wilde ik zo houden. Nog even wat gegeten, eigenlijk niet gezeten, hup door.

Na een vlakke kilometer door Lenzerheide begon een werkelijk moordende klim door een ontzettend gaaf bos, moest echt soms stoppen om even rond te kijken en te genieten. Tot mijn schrik zag ik Herwin niet veel verder boven mij staan. Ben redelijk snel of zover de steilte het toeliet naar hem toe gelopen. Hij had erg veel last van zijn maag, die was erg aan het protesteren. Samen opgelopen naar boven tot een vezorgingspost, nog even op een bankje gezeten, die op krankzinnig gave plek stond.

Vlak na de verzorgingspost heeft Herwin staan overgeven. Grote opluchting, kreeg weer zin om te lopen. Dus samen door gelopen naar het middenstation van de Rothorn bahn op 1900 meter. Daar hadden ze boullion en brood, een goude greep. Heerlijk om weer eens wat anders te eten als al die zoete gelzooi. Op aandringen van mij heeft Herwin even de vitale zaken laten nameten aangezien we hierna het echte alpine gebied in gaan. In de tussentijd heb ik mij warm aangekleed, jas/handschoenen/muts. Herwin had intussen groen licht van de arts. Wel meldde de arts dat als het niet gaat Herwin dat beter in de eerst komende 2 kilometer kan uitvinden, want anders werd het terughalen van hem een lastige zaak. Onheilspellende woorden, maar wel goed denk ik.

En verder gaan we naar de volgende verzorgingspost 2 kilometer verder, op km 37 gewacht op Herwin, ging nog wel zei hij. Ik had intussen staan praten met de mensen op crossmotoren die de kop van de wedstrijd hadden begeleid. De winnende tijd was 3.30 ongeveer, bij de mannen dezelfde winaar als vorig jaar, Timothy Short.

Stukje bij beetje komen we verder, bij km 39 even overleg gehad met wedstrijdleider die daar met zijn Quad stond. Herwin besloot met hem mee terug te rijden en op te geven. Jammer maar een heerl erg verstandige beslissing. Hij wist namelijk niet of de energie genoeg was voor de laatste kilometers. Herwin is vanaf het middenstation met de kabelbaan naar boven gegaan.

Vanaf km 39 ben ik mijn eigen tempo gaan lopen, wat andere lopers ingehaald. Op de laatste meters waar een kam overgingen nog even met een Zwitser lopen kletsen. Boven op de kam begonnen de wolken heel snel te dalen. Begon te regenen en hard te waaien. Dus snel even wat gegeten en gedronken. Ik hoorder dat het vanaf daar nog maar 2 kilometer was, oja wel nog 400 meter omhoog, oeps. Niet nadenken doorlopen, stug tempo aangehouden, ging nog steeds goed.

Wolken kwamen steeds lager, omgeving werd surealistisch. Als je omhoog keek zag je vaag wat lopers lopen en je hoorde stem van de omroeper bij de finish al. Na km 41 kwam een stuk klauteren over natte stenen, vonden mijn benen minder. Maar wie kwam ik daar tegen, Jan, hij had het zwaar. Op een bschut plekje even uitgerust en heb ik hem verteld dat Herwin uitgestapt was, balen.

Pad werd breder, tempo werd weer wat fijner. Vlak voor de finish, bleek later, kwam ik een trainer tegen van Strada Running uit Amsterdam tegen. Heel even gekletst en die wees mij aan waar ik heen moest en dat finish om de hoek lag.

Eindelijk de finish, Herwin stond daar te filmen, Kwam over de finish met wisselende emoties, ontzettend blij dat ik het gehaald had, maar ook de gedachten aan pas overleden vader van een goede vriend en vriendin, die enorm van de bergen had gehouden, Klaas deze was voor jou……

Binnen in het restaurant op zitten warmen en droge kleren aangetrokken, Jan was inmiddels ook binnen en ook andere van Strada running. Was leuk om met zoveel Nederlanders bij elkaar te zitten boven op een bergtop in Zwitserland.

Uiteindelijk met de gondel naar Lenzerheide terug voor de pasta maaltijd, die ging er wel in na deze inspanning. En daarna terug met de auto naar de vrienden waar we overnachten en een warme douche. Voel mij de rest van de avond best wel goed, niet helemaal kapot ofzo.

Vandaag fris opgestaan, had eigenlijke wel zin om een stukje te lopen, niet gedaan. Want we moesten ook nog naar Nederland rijden.

Tijden, als die er al toe doen, tijd van de organisatie 7,17 uur, mijn Garmin geeft de gelopen tijd en dan kom ik uit op 6.30 uur. En dat een persoonlijk record voor de marathon

Al met al een fantastische ervaring, met heel veel mooie momenten. Deze nemen ze mij niet meer af.