Afgelopen weekend heb ik de marathon du Mont Blanc gelopen. Het was een zeer bijzondere ervaring.
Vrijdag 29 juni
In de vroege ochtend zijn Herwin en ik vertrokken naar Chamonix. De reis ging voorspoedig en bij aankomst in Chamonix was het heerlijk warm weer. Wel veel te warm om een marathon te lopen, maar dat was pas overmorgen.
Alle spullen in het hotel achter gelaten en meteen ons startnummer opgehaald. Ging allemaal heel vlot, ondanks dat mijn Frans niet zo goed is en het Engels van de Franse vrijwillegers te wensen overliet.
Terug in het centrum bij de start gekeken van de Verticale Kilometer. Een van de onderdelen van het hele programma. Hiebij gaan ze zo’n beetje recht omhoog onder cabine lift door van Chamonix naar Plan Praz, met een hoogte verschil van 1000 meter.
Uit eindelijk bleek ook Kilian Jornet mee te doen. Hij is momenteel wel de ster in de trailrunning wereld. Hij heeft de wedstrijd ook gewonnen, was hij ook wel verplicht, in 36 minuten.
Zaterdag 30 juni
Vooral rustig aandoen deze dag. Temperatuur zou richtiing de 30 graden gaan, dus vooral veel drinken en rusten. Nog heel even naar Saint Gervais geweest om naar de Quecha winkel te gaan.Terug in Chamonix heel even een middagslaapje gedaan. We hadden wel te doen met de deelnemers van de Cross, de 23 kilometer wedstrijd.
‘s Middags nog even naar Le Tres Champ geweest om even het parkoers al daar te bekijken, daar komen we na 31 kilometer door, en daar is dan ook meteen de tweede verzorgingspost met eten en drinken.
Terug in Chamonix op tijd gaan eten, pasta natuurlijk en op tijd naar bed.
Zondag 1 juli
De dag begon vroeg, 5 uur ging de wekker, want de start is al om 7 uur. We werden ook gewekt door onweer en hevige regen. Aaai, dat zullen wij toch niet krijgen tijdens de race? De temperatuur aangenaam geworden, zo rond de 14 graden.
Gelukkig klaarde het weer op. Bij de start was het droog en scheen de zon, maar volgens de organisatie moesten we niet schrikken als het om 14 uur gaat onweren, want dat is verwacht. Gerustellende gedachten 
De start om 7 uur gaat zeer geordend en met weinig spektakel. De eerste kilometer door de straten en van Chamonix om snel off the road te gaan.
De bossen en rivieren dampte helemaal, was een fantastisch gezicht. Al snel begon de weg omhoog te lopen en via wat stijgingen kwamen we bij de eerste waterpost in Argentiere. Publiek was er al vroeg bij en lekker spontaan. Daar heb ik ook mijn stokken uit mijn rugzak gepakt. Had namelijk op het laatst besloten om met stokken te gaan lopen. Is natuurlijk afwachten hoe je lichaam hierop reageert, om zonder training dit te doen.
Na Argentiere begon het serieus omhoog te gaan op weg naar de Col de Montets. Stokken waren handig om rechtop te blijven lopen. Kon nog redelijk mijn tempo houden. Parkoers liep vlak langs de doorgaande weg, daardoor veel publiek daar. Omgeving begon al wat meer alpien te worden.
Uiteindelij kom je via de Col de Montets in Vallorcine uit op 1200 meter, daar bij 18 kilometer was de eerste ‘echte’ verzorgingspost, dus met eten en drinken. Even bij tanken, vooral gegeten en weggespoeld met cola en water.
Vanaf Vallorcine gaat dan het echte werk beginnen, in 6 kilometer 1000 meters omhoog. De stokken komen nu heel erg goed van pas, kan redelijk gestaag doorlopen. Als we uiteindelijk op een iets breder pad komen naar Col de Posettes , kom ik Ewald weer tegen. Ook al bij de start gesproken. Samen zijn we verder naar boven gelopen.
Daar midden op een bergweide een waterpost, waar je weer wat kan drinken. Alles begeleid door een accordionist. Echt heel Frans, maar zo gaaf. Het uitzicht was ook fantastisch, de wolken waren even weg.
En verder gingen we omhoog want we moesten nog wat klimmen naar 2201, de Aguille de Posettes. Bovenop waren een heel aantal Fransen de veters aan het strikken. Vlak daarna weet ik waarom dat was. We gingen stijl naar beneden. En de Fransen als ware kamikazes naar beneden. Dalen is niet helemaal mijn ding, zeker niets als het heel steil en ongelijk is. Later wordt het iets vlakker en beter beloopbaar, daar mijn tempo weer op kunnen pakken. En na 5 kilometer en 1000 meter naar beneden komen we in Le Tour aan. Ik was blij dat het dalen over was.
Tussen de koeien door verder naar beneden, maar beloopbaar, komen we weer in Le Tre Champ aan op 31 kilometer. En daar is weer eten en drinken. Ik ga daar ook al eerste mijn lege drinkzak vullen, 1,5 liter moet voldoende zijn voor de laatste 11 kilometer.
Na de drinkzak, het inwendige van de mens. Tucjes met worst en Franse kaas, pure chocolade, brood, sinaasappel en alles wegspoelen met water en heel veel cola doet een mens weer goed.
Daar zie ik Ewald ook weer, en samen zijn we verder gelopen.
Vanaf nu gaat het gestaag omhoog naar Flegere op 38 kilometer, met de laatste kilometer super steil omhoog. Begin langzaam mijn bene te voelen, gaat niet helemaal soepel meer, maar pad door bos was wel weer wonderschoon. Begint nu ook langzaam wat te spetteren, niet veel, gelukkig.
In Flegere snel even wat naar binnen werken voor de laatste loodjes, want weer is niet heel plezierig meer, een beetje guur aan het worden. Dus snel weer verder.
Ewald ruikt de stal, dus die gaat sneller en ik laat hem gaan. Geen probleem. We komen er wel.
De laatste kilometers door een surrealistisch landschap gelopen, Met in de verte de speaker bij de finish. Maar ja, hoever is het nog precies, dat is lastig te zeggen in de laaghangende bewolking.
Uiteindelijk, vlak voor de finish, klaart het iets op, en kan ik het einde zien. Nu niet meer te veel nadenken en gewoon door gaan.
Veel enthousiasten Fransen vlak voor de finish, die schreeuwen je omhoog.
Uit eindelijk na 8 uur en 8 minuten kom ik over de finish. Herwin is er al een half uurtje. Wat een waanzinnige gave wedstrijd, heel veel genieten. Niet echt heel moeilijke momenten gehad. Op het laatst heel even 5 minuten ofzo.
Snel omkleden, wat was ik blij dat ik op laatst nog even mijn muts en handschoenen mee had genomen, en in de rij staan voor de lift naar beneden.
Beneden in Chamonix regent het heel hard, langzaam naar het hotel gelopen om lekker uit te rusten.
Na een heerlijke douche hadden zijn we naar een restaurant gelopen om eens lekker te eten. Voor ons even geen zoetigheid meer.
Maandag 2 juli
Na een wat onrustige nacht, rustig ontbeten en terug gereden naar Nederland.
De gedachten blijven van een ontzettende gave ervaring. Organisatie was allemaal perfect geregeld. Je ziet dat ze dit soort dingen vaker doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten