20 Miles van Graubunden: het verslag

Voor de start
Vorig jaar hadden we in Liechtenstein de auto 'beneden' gelaten en waren na de finish op pendelbussen aangewezen. Dit was ons niet goed bevallen.
Daarom hebben we de auto vlak bij de finish in Lenzerheide gezet, daardoor moesten we wel wat vroeger op en stonden we om 7.45 te wachten op de postauto.
Hier was de temperatuur nog een aangename 10 graden.
Maar in Chur bij de start was het al rond de 20 graden. Het beloofd dus een warme dag te worden. Veel de schaduw opzoeken als het kan. En bij alle verzorgingsposten zoveel mogelijk te drinken.
Start in Chur gaat anders dan in Nederland, daar opzwepende muziek en aftellen. Hier juist een laaste stille minuut.

Chur - Churwalden
Na de start dwars door de oude binnenstad van Chur en over weg waar ook de trein naar Arosa rijd. Dus wel oppassen voor de naderende treinen.
De eerste 3 kilometers zijn 'Zwitsers' vlak, loopt dus ligt omhoog.
Daarna is het voorlopig afgelopen met vlakke kilometers. Het gaat meteen flink omhoog.
Net na de 4 kilometer de eerste verzorgingspost, sportdrank en water, daarna gaat het helemaal steil omhoog.
Ik besluit al snel over te gaan in een stevig wandeltempo. Hiermee kan ik de meeste hardlopers bijhouden, die wel proberen te lopen. Ik merk dat ik op deze manier toch enigszins kan herstellen.
Vanaf kilometer 7 wordt de weg minder steil en ga ik weer hardlopen. En kwam ik in gesprek met Jan, een Nederlander die in Chur woont en nu op zijn trainingsparkoers loopt.
Die wist te melden dat we de steilste stukken gehad hebben. Maar dat het na Churwalden ook nog wel even omhoog gaat.
Ondertussen in ook in gesprek gekomen met Bert uit Rijen en Ronald uit Karlsruhe, beide gaan voor de marathon.
Al kletsend kwamen we in Churwalden. Daar was ook de start van de halve marathon afstand. En bereikte wij kilometer 12.

Churwalden - Parpan
Het gaat meteen omhoog, de eerste kilometers nog gematigd, waardoor je nog gewoon kan hardlopen. Later wordt het steiler, waardoor je beter kan gaan wandelen.
Volgens de meeste, ervaren marathonlopers kan je op steile gedeeltes beter stevig door wandelen dan te blijven hardlopen. Lichaam wordt dan minder belast.
Tussen kilometer 17 en 18 bereiken we het hoogste punt van de 20 Miles, Foppa op 1750 meter.
Het gaat nog goed, veel drinken en af en toe een gelletje en bij de verzorgingsposten kan je altijd kiezen uit sportdrank en water en soms ook uit brood, bananen, energierepen ( met en zonder chocolade ) en energiegels.
Van Foppa naar beneden, in het begin best wel steil. Proberen niet te snel, maar wel laten gaan. Niet te veel remmen, vinden de knieen en bovenbenen minder.
Net na 19 kilometer gaan we weer de asfaltweg af en gaan we echt traillopen, over single trails door de bergweides en bossen.
Ik liep in dat deel helemaal alleen, daalde iets sneller als mijn medelopers. Misschien wel dankzij mijn trailschoenen. Op bergpaadjes heb je toch iets meer grip en stabiliteit dan 'gewone' hardloopschoenen.
Na kilometer 21 kwamen we weer op een bredere bergweg en ben rustig door gelopen.
Bert en Ronald haalde mij langzaam weer in, alleen is ook maar alleen.
Vlak voor Parpan begon ik een beetje mijn linkerkuit te voelen, ondanks de compressie tubes.
In Parpan afscheid genomen van Ronald en Bert en ben ik even rustig blijven staan eten drinken bij de verzorgingspost.

Parpan - Valbella
Na even goed gegeten te hebben weer door gelopen. Ik merk dat mijn kuit krampverschijnselen begint te vertonen, dus moet oppassen hoe ik loop.
Die krampsignalen komen waarschijnlijk door het zweten het verlies van allerlei zouten.
Intussen nog een kleine klim gehad, dwars door een mooi bos over een echte trail.
Bij Valbella komen we aan bij de Heidsee en door een veetunnel onder de doorgaande weg naar het meer toe.

Valbella - Lenzerheide
Aangekomen bij het meer op kilometer 27 besluit ik verder te lopen in stevig wandeltempo. Krampsignalen worden sterker en ik wel de finish halen, dit keer.
Halverwege het meer krijg je ook te maken met tegenliggers. Dat zijn de marathonlopers, die na Lenzerheide opweg gaan naar de slotklim naar Piz Scalottas (2322 meter).
Deze top is dit jaar het eindpunt van de marathon. Normaal wordt er gefinished op de Rothorn (2860 meter), maar de lift wordt vervangen.
Na het meer weer onder de weg door en de laatste klim opweg naar Lenzerheide.
Daar nog een klein rondje en op de finish af.
Na 4.03 ben ik binnen. Moe maar voldaan. Lichaam is heel gebleven.

Na de finish
Even gekletst met wat andere lopers. Zag ook Bergloper langslopen, die heeft nog een mooie foto gemaakt van mijn e-office shirt
En in de sporthal onder de douche gestapt. Buiten heb ik gebruik gemaakt van de aangeboden massage. Soms pijnlijk maar wel goed voor de benen.
Ook nog even de pasta gescoord die te krijgen was voor de lopers na de finish. Erg goed.

Tenslotte
Een erg zware loop, veel zwaarder dan de  25 kilometer van vorig jaar in Liechtenstein. Waarschijnlijk ook door de hoge temperaturen, in Lenzerheide op 1500 meter was het 25 graden, toen ik over de finish kwam.
Maar de omgeving en uitzichten vergoede veel. Ook de relaxte manier van de medelopers was gaaf om te zien en mee te maken.
En de organisatie was perfekt geregeld. Verzorgingsposten zeer uitgebreid en de pasta maaltijd na de finish was erg goed verzorgd.
Een loop om terug te komen.